Πέρισυ το Γενάρη ή Φλεβάρη βρέθηκα υπό σκοτεινάς συνθήκας στη Ρώμη. Υπό σκοτεινότερας συνθήκας ακόμα, βρέθηκα στο Rocca di Pappa και δη στο νεκροταφείο του, όπου εξ αποστάσεως, για να μην ενοχλήσω τους λίγους αλλά εμφανώς τεθλιμμένους συγγενείς και φίλους, παρακολούθησα, κλαίγοντας κι εγώ όπως διατάσσει η κηδεία, την ταφή της Anita Ekberg. Νόμιζα θα την έβαζαν σε φέρετρο δυόμιση μέτρα, τέτοιος κορίτσαρος που ήταν, αλλά όχι, την έβαλαν σε ένα κανονικό. Πολύ την έκλαψα την κυρία Ekberg. Πολύ στενοχωρήθηκα που μαράθηκαν αυτά τα γενεσιουργά στήθη, η Anita ήταν μια γαλακτερή ντίβα, ήταν η γενιά της σουηδίας που λες και την τράβηξαν από τις φάρμες, με κόκκινα ακόμα μαγουλάκια, λοφάκια του στήθους να ξεπετιούνται αυθάδως από τους στηθόδεσμους, πιεσμένα, ζεσταμένα, σηχτηρισμένα, δώστε μου πια τουαλέτες να τα ντύσω, δώστε μου σατέν και γκιπούρ και βελούδο ντεβορέ να χώσω το επικό κωλί και να το πάω και να το φέρω πάνω σε φίφτις γοβίτσες να χαζεύουν τα αγόρια ατελείωτα. Ως νεαρή γυναίκα μου έδινε το ελεύθερο να είμαι μεγάλη, καμπόση που ήμουν. Όχι μινιόν και μπιμπελό και 1,65 που η γυναίκα είναι μαντζόβολη. Καμπόση. Από αυτές που φαίνονται και δεν κρύβονται ρε παιδί μου. Που θέλεις δυό παλάμες για να πιάσεις τον κώλο. Του 32C. Του 40 νούμερο στη γόβα. Του δε χωράω να περάσω μπροστά σας στο αεροπλάνο πρέπει να σηκωθείτε. Ως νεαρή γυναίκα, μου έδινε την παρηγοριά πως ήταν κι άλλες με πολλά αγόρια, όχι μόνο η Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Και την αγάπησα για εκείνη τη φωτογράφιση του Peter Basch που δόξασε τη γυναικεία ρώγα μέσα από λευκό διάφανο ύφασμα, την αποδοχή του λευκού ως δαιμονικού χρώματος, ισάξιου του μαύρου, να το παραδέχεστε το άσπρο, όλα εξαρτώνται από το βυζί από μέσα. Τη μεστότητα, την πυκνότητα, την απλωσιά της ρώγας, το χρωματισμό και την καμπυλότητα που το συνοδεύει.
Είχα απορία με τί χρώμα διάλεξε να τη θάψουν η κυρία Ekberg άραγε;
Εγώ θα διάλεγα κόκκινο
\m/
Frau M. 