Douloureuse

Μιλάω μόνο όταν έχω κάτι να πω. Δεν είμαι από αυτούς που γεμίζουν τη σιωπή. Δε μιλάω δηλαδή χωρίς λόγο, χωρίς να πρέπει να ειπωθεί κάτι έστω ουσιώδες, έστω σημαντικό. Συχνότατα σιωπώ για καιρό, ειδικά όταν η σεξουαλική ελευθερία γίνεται υποχρέωση, τρεντ, αξεσουάρ απαραίτητο, τα ‘πε αυτά πριν καιρό ο Παζολίνι.

Η ελευθερία είναι βρασμός εσωτερικός και ανάγκη αυτοανάφλεξης. Δεν είναι συγκεκριμένης μορφής, τα παίρνει όλα ο γεροδιάολος. Ελευθερία είναι να μπαίνεις στο ασανσέρ όταν ξέρεις πως θα σταματήσει, πως θα πατήσει το κόκκινο κουμπάκι, μεταξύ 22 και 23, το ξέρεις, γιατί ακούμπησε το δάχτυλό του με το που μπήκες μέσα, το ζάλησε το κουμπάκι με το δάχτυλο απαλά, δυο φορές γύρω γύρω μια ανάποδα και το κάθησε απαλά στη μέση, δεν το πάτησε όμως. Απέναντι σε είχε με το δάχτυλο στο κουμπάκι. Χαμογελούσε και δεν το πάταγε μόνο σε κοίταζε ίσια και ημιτελώς ή μάλλον εντελώς, δεν είσαι και σίγουρη.

Κουβέντα δεν έλεγε. 18. 19. Το δαχτυλάκι ξαναχάϊδεψε το κουμπί μα εκεί στάθηκε. Στη μέση. 21. Μέχρι να πλησιάσεις πάνω του, με όλο σου το βάρος στο στέρνο, να ανασάνεις την ελευθερία σου στο αυτί του.

Γάμησέ με.